Het pistoolschot schalde door de afgeladen raadszaal.
De eikenhouten lambrisering dempte de knal. Kruitdampen bleven hangen en vulden de neuzen van alle aanwezigen. De scherpe geur had iets geruststellends: de absolute zekerheid van een geveld oordeel. Raadsheer Roan Storm, gekozen volksvertegenwoordiger, snoof de wasem diep op en trad naar voren. Hij vormde een opvallende verschijning met zijn rode haar, kortgeknipt in de nek, langer bovenop. Een oorverdovende stilte hield de zaal in zijn greep. Het duurde hooguit twee tellen, beslist niet langer, een moment van complete rust voordat de hel losbarstte. Een glimlachje bestreek Storms gezicht, toen de vloedgolf van ontzetting enerzijds en jubelkreten anderzijds zich over hem heen stortte.