P
sychoanaliza nauczyła nas, że najlepszą metodą na
uchwycenie istoty danej epoki jest zwrócenie uwagi nie na jej wyraźne społeczne albo ekonomiczne cechy
konstrukcyjne, lecz na „przepędzone duchy”, które
wciąż w niej straszą. Choć zamieszkują one tereny bytów nieistniejących, to jednak upierają się przy swoim istnieniu i zachowują swoją siłę sprawczą. Slavoj
Ziżek, jako wierny uczeń Lacana, używał tej metody
poznawczej już wielokrotnie, ale dopiero w Rewolucji
u bram widzimy jej działanie w sposób tak bezpośredni
i dosłowny. Któż bowiem, jeśli nie Lenin, jest właśnie
takim „przepędzonym duchem” naszej zbudowanej
na gruzach państwa komunistycznego i dumnej z takiego rodowodu epoki? Widzimy więc od razu, że nie
o Lenina będzie tu chodzić, ale o nasz współczesny kapitalizm