Nazwa „szkoła frankfurcka", której Adorno obok Horkheimera był najwybitniejszym przedstawicielem, wyłoniła się po drugiej wojnie światowej, kiedy to nazwiska i dzieła przesłoniły samą instytucję. Szkoła wszakże kształtowała się od wczesnych lat dwudzie­ stych. Max Horkheimer poruszony śmiercią Adorna, wspominając początek ich wielkiej przyjaźni a zara­ zem wspólnej drogi życiowej, podkreślał odczuwaną przez nich wówczas wspólnie potrzebę konfrontowa­ nia się z różnymi dyscyplinami społecznymi i zara­ zem rozpoznania współczesnej sytuacji społecznej.
„Tym, czego wówczas brakowało na uniwersytecie aby prowadzić badania niezbędne do poznania aktual­ nego stanu społecznego, był instytut. Mój przyjaciel Friedrich Pollock, ekonomista, i ja poznaliśmy Fe­ liksa Weila. Jemu i nam udało się przekonać jego
ojca o konieczności powołania takiego instytutu; wte­ dy wielkodusznie oddał nam do dyspozycji środki, które umożliwiły zorganizowanie pracy naukowej"